Marlot Kallen (32), in opleiding tot internist, werkzaam op de intensive care van het Dijklander ziekenhuis in Hoorn.

‘We bellen de families van patiënten twee keer per dag, om ze op de hoogte te houden. In verband met besmettingsgevaar mogen zij hun dierbaren niet opzoeken in het ziekenhuis. Laatst had ik een man aan de telefoon wiens vrouw al twee weken aan de beademing lag. Ik vertelde dat zij helaas verder achteruitging en dat we niet veel meer voor haar konden doen. Hij vroeg: ‘Dokter, wilt u er alstublieft alles aan doen om haar beter te maken? Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.’ Zo’n gesprek gaat recht door je hart.

‘Ik liep net stage op de ic, als onderdeel van de opleiding Interne Geneeskunde, toen de coronacrisis uitbrak. Het aantal ic-bedden verdubbelde en sindsdien draaien we diensten van 12 uur in plaats van 8 uur, zowel overdag als ‘s nachts. Ik loop helemaal ingepakt rond, draag een jas, muts, handschoenen en een mondkapje. Elke drie uur probeer ik een pauze te nemen. Dat moet ook wel, om mijn gear te wisselen. Maar niet te lang, want als een patiënt verslechtert, is het rennen geblazen. 

‘Covid-19 is een grillige ziekte. Het ene moment voer je een gesprek met iemand, een uur later kan diegene opeens aan de beademing liggen. In het begin was het frustrerend om patiënten achteruit te zien gaan, zonder veel kennis over het ziektebeeld. Maar nu gaat het beter. Patiënten knappen langzaam op en telkens als we iemand van de beademing mogen halen, vieren we het succes. Het geeft echt een kick om iemand vooruit te zien gaan. Al weten we nog niet wat de gevolgen van de ziekte op de lange termijn zullen zijn. 

‘Als een patiënt verslechtert, is het rennen geblazen.’

‘De steun voor de zorg is overweldigend. Elke dag worden bloemen bezorgd, lokale restaurants verzorgen maaltijden voor ons. Corona-patiënten liggen afgezonderd op een kamertje om verdere verspreiding te voorkomen. Een verpleegkundige deed een oproep om babyfoons in te zamelen, zodat we ze beter in de gaten konden houden. Nog diezelfde dag werden er honderd langsgebracht. Het is mooi dat we zoveel waardering krijgen, maar soms voelt het ook een beetje gek. Zorgverleners werken altijd keihard voor hun patiënten. In die zin doen we niet veel anders dan voor de crisis.’