Lidewei van Rijn (36) werkte een maand als regulier verpleegkundige op de intensive care van het AMC Amsterdam.

‘Een moeder en een vader, niet ouder dan veertig, lagen allebei op de ic. Ze hadden twee kinderen. Eerst overleed de vrouw. Kort daarna hoorde ik dat de man het ook niet had gered. Een andere patiënt die ik heb verzorgd, was een man van dertig. Ook hij had twee kleine kinderen en is overleden. Het beeld dat het coronavirus alleen ouderen treft, klopt niet helemaal. De meeste patiënten die bij ons op de ic komen, zijn tussen de 30 en 70 jaar oud. 

‘Voordat ik geneeskunde ging studeren, werkte ik enkele jaren als verpleegkundige. Ik ben nu arts-assistent interne geneeskunde. Maar toen er tijdens de coronacrisis een tekort op de verpleegkundigenafdeling ontstond, besloot ik tijdelijk terug te keren naar mijn oude beroep. Dat was best gek: mijn directe collega’s werden opeens mijn supervisors. Maar ik vond het fijn weer even aan het bed te staan, dichtbij de patiënten en hun families.

‘‘Het is fijn om bij patiënten het ongemak te kunnen wegnemen en te zorgen dat iemand zich weer comfortabel voelt.’ ’

‘Als verpleegkundige richt je je volledig op de patiënt. Je wast, meet waardes op, zorgt dat de tube goed zit, legt katheters aan, verschoont sondes, geeft de juiste medicatie en rapporteert. Bij Covid-patiënten zie je soms ongemak ontstaan, ook al zijn ze in slaap. Ze bewegen dan bijvoorbeeld met hun lijf of accepteren de beademingsbuis niet goed. Het is fijn om dat ongemak te kunnen wegnemen en te zorgen dat iemand zich weer comfortabel voelt. Dat aspect kan ik in mijn werk als arts soms best missen. 

‘‘Over Covid-19 is nog veel onduidelijk. “We weten niet hoe het gaat lopen,” is het enige dat ik tegen naasten kan zeggen. Maar een familie heeft daar niets aan. Die wil antwoorden en duidelijkheid.’’

‘Wat me het meest zal bijblijven van deze tijd, zijn de slechtnieuwsgesprekken die ik met naasten heb gevoerd. Bij andere ziektes kan ik varen op mijn klinische blik en uitleggen wat de prognose ongeveer is. Maar over Covid-19 is nog zoveel onduidelijk. “We weten niet hoe het gaat lopen,” is het enige dat ik kan zeggen. En: “Je mag er niet naartoe.” Een familie heeft daar niets aan. Die wil antwoorden en duidelijkheid. En ze willen hun dierbare vasthouden. Het is vreselijk om dan hard te moeten zijn.’