Hetty van Riel (37), ambulanceverpleegkundige, werkzaam bij Ambulance Amsterdam post Oost.

‘Het was avond, mijn pieper ging af: “Man met verdenking van een herseninfarct”. Een spoedgeval. De zuurstofflessen in de ambulance waren getest, de draagbare hartmonitor had genoeg batterij. De chauffeur en ik sprongen meteen in de auto en reden met loeiende sirenes weg vanuit onze post. Binnen een kwartier moesten we middenin de binnenstad zijn.’

‘’In de auto bereid ik me zo goed mogelijk voor op wat ik kan verwachten, maar ter plekke zie ik pas echt wat er aan de hand is.’’

‘Voor de zekerheid deden we een spatbril en mondkapje op. De man kon moeilijk lopen, bleek uit de melding, en had eerder een herseninfarct gehad. Normaal check ik dan meteen zijn ademweg, ademhaling, bloedcirculatie, neurologische functies en temperatuur. Nu vraag ik eerst of iemand hoest of koorts heeft en mag ik een patiënt maar minimaal aanraken. Ik trof een verwarde man die hoestte en flinke koorts had. Ik controleerde het zuurstofgehalte in zijn bloed. Die was te laag. Toch mogelijk corona. We gaven hem snel zuurstof, deden een mondkapje voor en haastten ons naar de Spoedeisende Hulp.’

‘‘Ik betreed gigantische grachtenpanden en zie zwaar vervuilde woningen. Die diversiteit maakt dit vak bijzonder.’’

‘Dit werk is onvoorspelbaar. In de auto bereid ik me zo goed mogelijk voor op wat ik kan verwachten, maar ter plekke zie ik pas echt wat er aan de hand is. Zoals bij deze man. Sinds vier jaar werk ik bij de ambulance. Anders dan het ziekenhuis, verzorg ik patiënten in hun eigen omgeving. Ik betreed uitzonderlijk grote grachtenpanden, maar zie ook zwaar vervuilde woningen waar je niet dood gevonden wil worden. De diversiteit en onvoorspelbaarheid maakt dit vak bijzonder, maar soms ook heftig. Gelukkig is er een goed support system dat een team opvangt na een traumatisch ongeval.’

‘Tijdens de coronagolf waren er op het hoogtepunt ongeveer 80 coronaritten per dag in Amsterdam. Die zijn veel intensiever dan normale ritten: traplopen in een warm pak, een spatbril die beslaat, een benauwd mondkapje en na elke rit de ambulance desinfecteren. Nu is het een stuk rustiger. Omdat alles gesloten is, zijn er minder sportongevallen, verkeersongelukken, drank- en drugsintoxicaties en toeristen. Maar ik houd mijn hart vast als alles weer opengaat en de corona- en andere meldingen tegelijk komen.’

‘’Ik houd mijn hart vast als alles straks weer opengaat.’’