Hasan Okur (39) werkt als ervaringsdeskundige bij crisisopvang De Tussenvoorziening. Hij biedt dak- en thuislozen een luisterend oor, of helpt ze met praktische zaken.

‘Een alleenstaande vrouw stond op het punt te bevallen in onze opvang. Ze huurt hier een kamer van haar bijstandsuitkering. We vertelden haar dat ze geen kraambezoek mag ontvangen. Dat zijn de regels nu. De vrouw besloot daarom bij een vriendin te bevallen, zodat opa en oma het kindje ook konden zien. Gelukkig is dat goed gegaan. Het is wel lastig. Niemand wil tegen een zwangere vrouw zeggen dat er geen familie op bezoek mag komen.’

‘‘Deze tijd is moeilijk voor onze cliënten. Mensen zijn toch graag samen en corona drijft ons letterlijk uit elkaar.’’

‘Ik werk bij de crisisopvang voor dak- en thuislozen in IJsselstein. Hier wonen gezinnen, alleenstaande ouders, kwetsbaren en ouderen die nergens anders terecht kunnen. De ene dag repareer ik een fiets van een oudere man zodat hij weer naar zijn dagbesteding kan. De andere dag maak ik een planning met een 29-jarige jongen. Hij heeft een flinke schuld, is depressief en wil het liefst euthanasie aanvragen. Ik probeer samen met hem structuur aan zijn dag te geven. Dat doet hem goed. Maar deze tijd is moeilijk voor hem. Eerst schudde ik altijd zijn hand, dan verscheen er een lach op zijn gezicht. Zo’n kleine aanraking kan nu niet meer. Mensen zijn graag samen maar Corona drijft ons letterlijk uit elkaar.’

‘‘Eigenlijk voelde ik me mijn hele leven al thuisloos. Thuis kreeg ik geen liefde en mocht ik geen kind zijn.’’

‘Zelf ben ik ook dakloos geweest. Tot mijn 30^ste werkte ik in de bloembollenindustrie. In 2014 vertrok een aantal van mijn grootste agrarische klanten naar China en Afrika. Ik dacht toen: niet klagen, maar dragen. Ik nam twee weken vrij. Dat werden twee maanden, zes maanden, ik gaf mijn huur op en belandde op straat. Maar eigenlijk voelde ik me mijn hele leven al thuisloos. Van mijn ouders kreeg ik geen liefde en mocht ik geen kind zijn.’

‘Op mijn dertiende moest ik van mijn vader om vijf uur opstaan en rozenknippen op het land. Als volwassene was ik altijd aan het vluchten. Ik zocht mijn hele leven naar liefde die ik nooit had gekend en raakte verslaafd aan cannabis. Het duurde lang voordat ik die verslaving aan mezelf kon toegeven. Gelukkig mocht ik bij De Tussenvoorziening als vrijwilliger aan de slag. Ik kreeg financiële, woon- en werkbegeleiding en woon nu weer op mezelf. De Tussenvoorziening werd mijn thuis.’

‘’Ergens is het een eer om dakloos te zijn geweest, maar ik zou het geen tweede keer willen meemaken.’’

‘Normaal praat ik met cliënten in de woonkamer, nu ik klop ik op hun deur. Dan vraag ik hoe het gaat en probeer ik ze te helpen door mijn eigen ervaringen te delen. Ergens is het een eer om dakloos te zijn geweest, maar ik zou het geen tweede keer willen meemaken. Mijn dakloosheid zorgde er wel voor dat ik de opleiding ‘ervaringsdeskundige armoede en sociale uitsluiting’ kan volgen en misschien mijn droom kan waarmaken: een project opzetten voor straatkinderen in Turkije, het land waar mijn roots liggen. Ik wil mezelf geen held noemen, maar een passende kop voor dit verhaal zou wel zijn: “Van Zero naar Hero.”’