Ella Kamper (55) is dominee van de Protestantse Kerk Gemeente in Driel. Ze luistert aandachtig naar gemeenteleden en laat ze zelf tot ontdekkingen komen.

‘Tachtigers uit mijn gemeente zeggen: “Zelfs in de oorlog sloot de kerk zijn deuren niet.” De Tweede Wereldoorlog, de MH17 en de aanslag in Apeldoorn: bij elke ramp blijven de kerken open, zodat mensen samen kunnen zijn en in stilte een kaarsje kunnen opsteken. Maar bij deze “ramp” moesten we de deuren sluiten. Dat voelde onnatuurlijk. Mijn eerste gedachte was: de kerk mag niet helemaal dicht, we moeten online verder. Gemeenteleden missen het fysieke samenzijn. Maar het is fijn dat we elkaar toch via de chat of telefonisch kunnen spreken.

‘‘Geloof betekent niet dat je geen corona krijgt, ook al bid je daar nog zo vaak voor. Geloof biedt houvast bij het overwinnen van het ziektebed.’’

‘Een professor leerde me ooit: geloof betekent niet dat jou niks overkomt in het leven. Het betekent: hoe houd je het vol als moeilijkheden je pad kruisen? Dat geldt in deze tijd ook. Juist nu is het geloof belangrijk. Ook al bid je nog zo vaak dat je geen corona krijgt, dit wil niet zeggen dat je nooit besmet raakt. Het virus kan iedereen pakken. Geloof biedt dan houvast bij het overwinnen van het ziektebed. Het geeft hoop en kracht.

‘‘Omdat de kinderdiensten niet doorgingen, bedacht ik om de Bijbelse verhalen met Playmobilpoppetjes na te vertellen op video.’’

‘Al vijfentwintig jaar ben ik dominee. Corona heeft mijn werk veranderd. Ik kan niet meer op de automatische piloot werken en moet over alles nadenken: is het veilig om een gemeentelid op de corona-afdeling te bezoeken? Zegen ik iemand op zijn sterfbed? Toch word ik er creatief van. Toen de maatregelen ingingen, zaten we net in de veertigdagentijd voor Pasen. Omdat de kinderdiensten niet doorgingen, bedacht ik de Bijbelse verhalen met Playmobilpoppetjes na te vertellen op video. Zo lieten we Mozes door de opengebroken Rode Zee lopen. De zee maakten we na van gescheurde blauwe stoffen.

‘Een net-gepensioneerde vrouw uit de gemeente ervaart nu een lange nasleep door corona. Ik vraag haar: hoe stel je je het leven voor als de vermoeidheid niet weggaat? Het pastoraat is een ontmoeting in Gods aanwezigheid. Ik luister naar mensen en probeer ze zelf tot ontdekkingen en inzichten te laten komen. Eerst dronk ik koffie bij iemand thuis, nu moet alles via de telefoon. Dat is soms lastig. Ik kan alleen mijn stem inzetten. Soms zijn de gesprekken daardoor korter en oppervlakkiger, soms juist diepgaander. Een vrouw die ik nog nooit had gezien, zei: “In een halfuur zijn we door mijn hele levensverhaal heen gelopen.”’

‘‘Eerst dronk ik koffie bij gemeenteleden thuis, nu moet alles via de telefoon. Dat is soms lastig. Ik kan alleen mijn stem inzetten.’’